Μαθητές τιμούν τη 19η Μαΐου, ημέρα γενοκτονίας των Ποντίων
Κείμενο απόψεων των μαθητών του πυρήνα αρθρογράφων και ελεύθερης έκφρασης change the world
Οι λεπτομερείς μαρτυρίες, τα άρθρα και τα ιστορικά συγγράμματα διαφωτίζουν την ελληνική κοινότητα τόσο για τη «μαύρη» μέρα της 19ης Μαΐου του 1919, όσο και για τα γεγονότα που προηγήθηκαν, αλλά και ακολούθησαν.
Τελικά τα πτώματα αποτεφρώθηκαν και μονάχα οι ψυχές τους έμειναν να στοιχειώνουν τα "εγκαταλελειμμένα" χωριά. Οι βιαιοπραγίες και οι αυθαιρεσίες που διαπράττονταν απο τα όργανα της τάξης όμως, δεν είχαν φτάσει ακόμα στο τελικό τους στάδιο. Ο μαύρος επίλογος αυτής της σχιζοφρένειας ωστόσο θα δινόταν, θα γράφονταν απο τις μαρτυρίες. Όταν το βράδυ, η πιο φριχτή ώρα για τους Έλληνες του Πόντου, έφτανε, κάθε υποτυπώδες ίχνος ανθρωπιάς χάνονταν και αυτό. Συμμορίες του Οθωμανικού κράτους πλημμύριζαν τους δρόμους των φτωχογειτονιών, έσπαγαν, διέλυαν κάθε υλική κατασκευή, εισέβαλαν στα σπίτια και σκότωναν εν ψυχρώ, έσφαζαν γυναίκες και παιδιά. Οι κραυγές τρόμου, τα ουρλιαχτά, οι θρήνοι, οι τελευταίες προσευχές ακούγονταν σαν γλυκιά μελωδία στα αυτιά των δολοφόνων, που ηχούσε σαν μελωδία κάτω από το φως του φεγγαριού.
Οι λεπτομερείς μαρτυρίες, τα άρθρα και τα ιστορικά συγγράμματα διαφωτίζουν την ελληνική κοινότητα τόσο για τη «μαύρη» μέρα της 19ης Μαΐου του 1919, όσο και για τα γεγονότα που προηγήθηκαν, αλλά και ακολούθησαν.
Τελικά τα πτώματα αποτεφρώθηκαν και μονάχα οι ψυχές τους έμειναν να στοιχειώνουν τα "εγκαταλελειμμένα" χωριά. Οι βιαιοπραγίες και οι αυθαιρεσίες που διαπράττονταν απο τα όργανα της τάξης όμως, δεν είχαν φτάσει ακόμα στο τελικό τους στάδιο. Ο μαύρος επίλογος αυτής της σχιζοφρένειας ωστόσο θα δινόταν, θα γράφονταν απο τις μαρτυρίες. Όταν το βράδυ, η πιο φριχτή ώρα για τους Έλληνες του Πόντου, έφτανε, κάθε υποτυπώδες ίχνος ανθρωπιάς χάνονταν και αυτό. Συμμορίες του Οθωμανικού κράτους πλημμύριζαν τους δρόμους των φτωχογειτονιών, έσπαγαν, διέλυαν κάθε υλική κατασκευή, εισέβαλαν στα σπίτια και σκότωναν εν ψυχρώ, έσφαζαν γυναίκες και παιδιά. Οι κραυγές τρόμου, τα ουρλιαχτά, οι θρήνοι, οι τελευταίες προσευχές ακούγονταν σαν γλυκιά μελωδία στα αυτιά των δολοφόνων, που ηχούσε σαν μελωδία κάτω από το φως του φεγγαριού.
Ως μαθητές καθήκον μας είναι, να δείξουμε ότι είμαστε μια νεολαία που σκέφτεται, τιμά και δεν ξεχνά τη μαύρη επέτειο της 19ης Μαΐου του 1919, κατά την οποία 300.000 Έλληνες του Πόντου ξεκληρίστηκαν λόγω της ταυτότητας και της πίστης τους. Σε έναν κόσμο όπως ο σημερινός, καθήκον όλων μας είναι να προάγουμε την ενότητα, την αποδοχή στο διαφορετικό και τον σεβασμό της προσωπικότητας και τρόπου ζωής του καθενός.
Αφού συζητήσαμε και οι 20 μαθητές-αρθρογράφοι και καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι η ιστορία είναι απαραίτητη για να ξέρει τα μελλοντικά βήματα του ο καθένας. Σας παρουσιάζουμε τις απόψεις μας.
Αρχικά, οι Έλληνες αρθρογράφοι, ιστορικοί και συγγραφείς κάνουν λόγο για ένα γενικότερο φυσικό χάσμα μεταξύ των κατακτητών και κατακτημένων. Το χάσμα που προϋπήρχε και είχε ως βάσεις του τις θρησκευτικές, πολιτιστικές και οικονομικές διαφορές, πολλαπλασίαζε τις διαστάσεις του εξαιτίας της απαράδεκτης ταπεινωτικής συμπεριφοράς που λάμβαναν οι υποδουλωμένοι χριστιανοί. Ωστόσο, οι Έλληνες του Πόντου, με απώτερο σκοπό να διατηρήσουν την ελληνική συνείδηση, αντιστάθηκαν σε κάθε είδους βαρβαρότητα, με μοναδικό τους σύμμαχο, την μακραίωνη πολιτιστική τους παράδοση.
Το Οθωμανικό κράτος επιδίωκε με διάφορες διατάξεις, που εξασφάλιζαν εν μέρει τη διαβίωση των χριστιανικών κοινοτήτων, να αποκρύψει τα ακριβή γεγονότα και τον σκοταδισμό που επικρατούσε στο εσωτερικό. Επιπλέον, έχοντας ως τελικό τους στόχο την απόλυτη εθνοκάθαρση και την επέκταση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, οι κατακτητές χειραγωγούσαν τους μουσουλμανικούς πληθυσμούς, φανατίζοντάς τους και τελικά στρέφοντάς τους ενάντια των Ελλήνων της Μ. Ασίας. Το προσφυγικό ζήτημα στον Πόντο πέρασε εν τέλει από τη γραμμή της αφετηρίας τον Μάιο του 1914, φτάνοντας σε εξωπραγματικά επίπεδα τον φόβο που επικρατούσε προ πολλού στα ελληνικά χωριά.
Οι Πόντιοι εξοντωμένοι από το καθημερινό μαρτύριο και από τη ζωή τους που είχε ξεπεράσει κάθε δυνατό επίπεδο κόλασης, στράφηκαν στους αντάρτες του Πόντου. Οι αντάρτες αγανακτισμένοι, αλλά και ταυτόχρονα κατακλεισμένοι από την επιθυμία τους για ζωή, δήλωναν με κάθε πιθανό τρόπο, ενεργά μάχιμοι, προκειμένου να εξασφαλίσουν το βασικό τους δικαίωμα ως αυτόχθονες, δηλαδή να ζουν ειρηνικά, δημοκρατικά και ισόνομα με όλες τις υπόλοιπες εθνότητες που πλημμύριζαν την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Το μέλλον των γυναικόπαιδων που έμεναν πίσω δεν ήταν διαφορετικό. Η πείνα, το κρύο, οι αρρώστιες σώριαζαν τα σώματά τους στο δρόμο και τα χωριά ερήμωναν σαν τα γυμνά δέντρα του φθινοπώρου που έχαναν τα φύλλα τους. Και αυτοί που είχαν μείνει ακόμα ζωντανοί υποχρεώνονταν να εγκαταλείψουν τις εστίες τους, δηλώνοντας εκούσια φυγή. Οικογένειες έμεναν στους δρόμους περιμένοντας με δάκρυα στα μάτια και δίχως καμία ελπίδα, τον θάνατο να τους δώσει ένα φιλί στο μάγουλο και να τους αποκοιμήσει. Η μόνη τους παρηγοριά ότι θα έμεναν μαζί μέχρι την τελευταία στιγμή, διατηρώντας την ελληνική τους ταυτότητα και την χριστιανική τους πίστη.
Πέραν απ’ τη συζήτηση που οδήγησε την ομάδα μας σε test γνώσεων και συναισθημάτων σχετικά με τη γενοκτονία των ποντίων, το οποίο είχε θετικά αποτελέσματα, καταγράψαμε και τα αποφθέγματα κάποιων από εμάς, όπου αξίζει να διαβάσετε...
«Η γενοκτονία των Ποντίων αποτελεί αναμφίβολα ένα έγκλημα «πληγή» στις σχέσεις Ελλάδας-Τουρκίας, αλλά και στις σχέσεις Τουρκίας-Ευρώπης γενικότερα. Καθ’ όλη την διάρκεια της ύπαρξης της Τουρκικής Δημοκρατίας, η γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου, όπως και των Αρμενίων αντίστοιχα, αποτέλεσε και αποτελεί ένα τεράστιο σύμβολο της πολιτικής εξόντωσης ή εκδίωξης κάθε μειονοτικού πληθυσμού της γειτονικής χώρας.
Δυστυχώς, αυτή η συνεχιζόμενη άρνηση της γενοκτονίας από την μεριά του επίσημου τουρκικού κράτους μέχρι και σήμερα, δηλώνει πολλά. Το εθνικιστικό παρελθόν, δίνει την θέση του σε ένα αλυτρωτικό παρόν και ένα αβέβαιο μέλλον για την Τουρκία του 21ου αιώνα…»
Νίκος Διονυσάτος
“Σε μερικές περιοχές, όπως τα Μπάφρα και το Ααζάμ, το ποσοστό των Ελλήνων που εκτελέστηκε φτάνει έως και το 90%. Η απανθρωπιά και η βιαιότητα που έζησαν αυτοί οι άνθρωποι δεν περιγράφεται, ποσό μάλλον δεν γίνεται να αμφισβητείται. Ο ελληνισμός του Πόντου, που υπήρχε για πάνω από 3000 χρονιά, είτε εξοντώθηκε είτε εκτοπίστηκε από την πατρική του γη. Έτσι δεν πρέπει να ξεχάσουμε αυτό το μεγάλο έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Μπορούμε όλοι έστω για λίγο μονάχα, να αναλογιστούμε την φρίκη που βίωσαν οι άνδρες, γυναίκες και τα παιδιά του Πόντου. Πρέπει να θυμόμαστε, για να μην ξανά επαναληφθούν τέτοιες αποτροπές πράξεις σε κανέναν λαό του κόσμου. Πρέπει να θυμόμαστε...”
Κώστας Γιαντσελίδης
Είναι ευρέως γνωστό, ότι μόλις οι διωγμένοι Έλληνες του πόντου εγκαταστάθηκαν στην Ελλάδα, βοήθησαν τους γύρω τους μέσω της καινοτομίας και του πνεύματος πολιτισμού και συνεργασίας που τους διέπει. Όμως όπως συμβαίνει και στις μέρες μας, σε πολλές περιτπώσεις έπεσαν και αυτοί θύματα ρατσισμού από μας, λόγω της προσέλευσης τους. Εξού τα ποντιακά ανέκδοτα, η υποτιμητική ερώτηση σε όποιον κάνει μια αστοχία «Είσαι πόντιος;» η ερώτηση «είσαι έλληνας η πόντιος;» και άλλα πολλά. Χάρη σε πολλούς ηλικιωμένους και υπερήλικες που ζουν στη κοντινή της Κοζάνης, Ποντοκώμη, αποσπάσαμε πολλές ιστορίες και αφηγήσεις οι οποίες επιβεβαιώνουν τα παραπάνω, αξιοσημείωτο είναι ένα περιστατικό που συνέβη πριν μισό σχεδόν αιώνα σε χωριό του νομού Κοζάνης, όπου οι χωρικοί επέλεγαν να μην αγοράζουν από συγκεκριμένο κατάστημα τροφίμων, δεδομένου ότι ο ιδιοκτήτης του ήταν πόντιος. Αργεί ακόμα η στιγμή που θα σεβαστούμε τον διπλανό μας ανεξαρτήτου τα τείχη που εμείς χτίζουμε, βάζοντας τη πλεονεξία που διέπει πολλούς από μας, κάτω απ’ το χαλί;
Γιώργος Τριανταφύλλου
Οι μαθητές του change the world gr, *το κείμενο επιμελήθηκαν οι Μαρία Ιωακειμίδου και ο Γιώργος Τριανταφύλλου.
