Ένας πρόσφυγας μιλάει σε συνομηλίκους του για όσα έζησε.

 Η ιστορία του Ταλχά, που ξέφυγε από τις εχθροπραξίες στην πατρίδα του, έπεσε θύμα εκμετάλλευσης και ξυλοδαρμού από διακινητές και έφτασε στη χώρα μας - Ο ρατσισμός που αντιμετώπισε αλλά και οι νέες φιλίες  

                       

Ο 18χρονος Ταλχά Ζαφάρ από το Πακιστάν ήλθε στη χώρα μας το 2018. Στη σύντομη, αλλά γεμάτη από εμπειρίες και διαφορετικά συναισθήματα, συνέντευξη με τον Γιώργο Τριανταφύλλου, με τη βοήθεια του Γιώργου Παρίση, από την ομάδα ελεύθερης έκφρασης «Change the world GR» λέει τη δική του, μοναδική ιστορία.

Από τις εχθροπραξίες στην πατρίδα του, μέχρι την εκμετάλευση και τα βασανιστήρια από ομάδες διακινητών, στην έλευσή του στην Ελλάδα η ιστορία του Ταλχά επιχειρεί να ευαισθητοποιήσει την κοινή γνώμη σε ζητήματα ρατσισμού και να περιγράψει τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν πρόσφυγες και μετανάστες.

Από πού έρχεσαι; Πως ήταν το ταξίδι σου;

Όλα έγιναν πριν από δυόμισι χρόνια όταν ξεκινήσαμε με τον αδερφό μου από το Πακιστάν, στριμωχτήκαμε 8 άτομα μέσα σε ένα αυτοκίνητο μέχρι τα σύνορα Ιράν-Τουρκίας, στη συνέχεια περπατήσαμε αρκετά με τα πόδια. Ένας άλλος διακινητής μας παρέλαβε και μας μετέφερε μέσω ενός τεραστίου φορτηγού, μαζί με άλλα περίπου 900 άτομα (Μας φάνηκε αδιανόητο και όμως έγινε, φανταστείτε πώς) μέχρι την Άγκυρα. Στη συνέχεια ζήτησε επιπλέον χρήματα  και επειδή δεν του τα δίναμε διότι είχαν εξαντληθεί σχεδόν όλες μας οι οικονομίες, μας έβαλε σε ένα σπίτι, με τη πρόφαση της φιλοξενίας και μας έκανε για μέρες ηλεκτροσόκ, μας σάπιζε στο ξύλο και ζούσαμε κάτω από απάνθρωπες συνθήκες μέχρι που αποδράσαμε. Αποδράσαμε και φτάσαμε με τα πόδια στην Κωνσταντινούπολη, στο μεσοδιάστημα είχαμε ψοφήσει στη πείνα, είχαμε να φάμε και να πιούμε μέρες. Μια μέρα έτυχε κάποιος να μας δώσει ένα μπουκαλάκι νερό έτσι κάναμε ένα μεγάλο κύκλο ατόμων γύρω απ’ αυτό και το μοιραστήκαμε. Ο Διακινητής πέραν των άλλων, μας είχε υποσχεθεί φαΐ και νερό αφού πήρε τα χρήματα μας, κάτι που ποτέ δεν μας έδωσε. Στη συνέχεια ήρθαμε με το καράβι από τη Τουρκία στην Αλεξανδρούπολη, κάποια στιγμή μας σταμάτησε η αστυνομία  και τελικά καταλήξαμε στη δομή φιλοξενίας στην Αιανή Κοζάνης.

Πόσα χρήματα δώσατε για να φτάσετε ως εδώ;

 Η Μετάβαση στην Ελλάδα μας κόστισε εμένα και τον αδερφό μου συνολικά 8.000 ευρώ, δηλαδή 4.000 ευρώ τον κάθε ένα.

Ήταν επιλογή σας να έρθετε στην Ελλάδα;

Δεν γνωρίζαμε ότι θα καταλήξουμε στην Ελλάδα, γνωρίζαμε απλά ότι θα πάμε σε κάποια χώρα της ευρωπαϊκής ένωσης.

Ενώ ερχόσασταν στο δρόμο χαθήκαν άνθρωποι;

Όταν βρισκόμασταν ακόμα στο Ιράν, για να φτάσουμε στα σύνορα της Τουρκίας, κάναμε ένα μεγάλο μέρος της διαδρομής με τα πόδια και μας πήρε μέρες. Στη διάρκεια αυτής περάσαμε από βουνά και εκεί είδαμε κατάχαμα νεκρούς ανθρώπους από το Πακιστάν που είχαν υποκύψει στο δρόμο. Ο διακινητής στη συνέχεια σκότωσε πολλούς από εμάς, ρίχνοντας τους απ’ το βουνό επειδή ήταν αδύναμοι σε σημείο να μην μπορούν να περπατήσουν, λόγω των άθλιων συνθηκών και της πείνας. Για να καταφέρουμε να επιβιώσουμε τρώγαμε μέχρι και φύλλα από δέντρα.

Οι γονείς σου είναι ζωντανοί; Μιλάς μαζί τους;

Μιλάω κάθε μέρα με την οικογένεια μου. Με ενθαρρύνουνε με το να ασχοληθώ με πράγματα στην Ελλάδα, θέλουν να μπω σε μια σχολή και να μάθω όσο περισσότερα πράγματα γίνεται.

Τι ήταν αυτό που σε ώθησε να εγκαταλείψεις την πατρίδα σου και να έρθεις εδώ, στο άγνωστο;

Υπήρχανε παντού ταλιμπάν! Έπεφταν κάθε μέρα, όλη μέρα βόμβες και δεν μπορούσες να περπατήσεις ελεύθερος. Είναι μια κατάσταση η οποία συνεχίζεται και δεν είναι φυσιολογική. Όσο ήμουν στο Πακιστάν φοβόμουν κάθε μέρα για τη ζωή μου, φοβόμουν ότι κάποιος θα έρθει και θα σκοτώσει εμένα και την οικογένεια μου,  κατάλαβα τι σημαίνει να ζεις χωρίς να μπορείς να νιώθεις ασφάλεια.  Με βάση τα παραπάνω οι γονείς μου διέθεσαν όλες τους τις οικονομίες, για να βρεθούμε με τον αδερφό μου σε μια χώρα όπου θα είμαστε ασφαλείς έχοντας φυσιολογική ζωή.

Έχεις βιώσει ποτέ κάποιο φαινόμενο ρατσισμού στη χώρα μας;

Μια φορά ένας άνδρας γύρω στα 30 που δεν γνωριζόμασταν, λόγω του ότι ήμουν πακιστανός, άρχισε να με βρίζει πολύ άσχημα. Μου είπε «γ@μ# τη μάνα σου, γ@μ# τους Πακιστανούς, βρωμιάρη πήγαινε στη χώρα σου!» τότε δεν ήξερα να μιλάω ελληνικά, όμως τα καταλάβαινα. Δεν μπόρεσα να του απαντήσω και από κείνη τη στιγμή μέχρι να πάω σπίτι έκλαιγα ασταμάτητα.

Τι σου λείπει απ’ τη Πατρίδα σου;

Μου λείπουνε οι γονείς μου και τίποτε άλλο! Όταν πάρω την Ελληνική υπηκοότητα θα τους φέρω εδώ, για να είμαστε όλοι μαζί ασφαλείς.

Τι σε δυσκόλεψε κατά την προσαρμογή σου στην Ελλάδα;

Το να μάθω την Ελληνική γλώσσα αλλά και οι αστυνομικοί μέχρι να βγάλω τα χαρτιά μου.

Πως είναι η ζωή σου στην Ελλάδα; Με τι ασχολείσαι;

Ζώ μαζί με τον αδερφό μου στο Κερατσίνι, στην Αθήνα. Είμαι μαθητής της Β’ λυκείου και δουλεύω ως γραφίστας σε μια διαφημιστική εταιρία στον Κεραμικό ενώ παρακολουθώ και μαθήματα θεάτρου, το οποίο αγαπάω.

Φίλους έκανες;

Έχω κάνει πολλούς φίλους, απ’ το σχολείο, το θέατρο και την πολυκατοικία που νοικιάζουμε.

Ένα μήνυμα που θα ήθελες να μοιραστείς με τον κόσμο;

Εστιάστε στους στόχους σας και στη ζωή σας. Μην ακούτε τους «χειρότερους» ανθρώπους.