Απαιτούμε καλύτερες συνθήκες εκπαίδευσης και αξιοπρεπή σχολεία – Η Επιστολή 8 μαθητών στην Υπουργό Παιδείας.

 

Απαιτούμε καλύτερες συνθήκες εκπαίδευσης και αξιοπρεπή σχολεία – Η Επιστολή 8 μαθητών στην Υπουργό Παιδείας. 

           
Το σχολείο είναι το δεύτερο σπίτι μας, οι νέοι είμαστε το αύριο και χάριν στην πανδημία βρήκαμε τον χρόνο να ζητήσουμε απ’ την πολιτεία, τους διοικητικούς φορείς της χώρας και εννοείται το υπουργείο παιδείας, να διατυπώσουμε τα προβλήματα που υπάρχουν στα σχολεία και τις απαιτήσεις που έχουμε από εσάς ώστε να λυθούν αφού εμείς επιστρέψουμε σε αυτά.

Συγκεκριμένα… Η Λυδίας 14 ετών από τα Γιάννενα αναφέρει: «Θέλουμε καινούργια βιβλία που ανταποκρίνονται στην τωρινή εποχή, και όχι για το πως ήταν τα πράγματα πριν 20 χρονιά. Παράλληλα πιστεύω ότι πρέπει να αναθεωρηθεί η ύλη ώστε να μην "τρέχουν", καθηγητές και μαθητές, να προλάβουν να την βγάλουν. Επίσης είναι αναγκαίο να συντηρηθούν οι σχολικές εγκαταστάσεις που κυριολεκτικά, καταρρέουν, και βάζουν σε κίνδυνο την υγειά χιλιάδων παιδιών και καθηγητών. Τέλος πιστεύω πρέπει να εκσυγχρονιστεί ο τρόπου διδασκαλίας, με την χρήση νέου εξοπλισμού όπως υπολογιστές, δια δραστικοί πίνακες, προτζεκτορες , καθώς και με χρήση εργαστήριων για την καλύτερη εμπέδωση των μαθημάτων.»

Χαρακτηριστική επίσης είναι και η Σοφία, 13 ετών από την Θεσσαλονίκη:
«Πρώτο και πιο σοβαρό πρόβλημα είναι η καταστροφή και ο βανδαλισμός των επίπλων, τοίχων, πορτών και παραθύρων από τους φοιτητές που εισέρχονται στο σχολείο μας το απόγευμα ώστε να παρακολουθήσουν τα μαθήματα των ΙΕΚ που στεγάζονται εκεί. Επίσης πολλές φορές το σχολείο βανδαλίζεται από graffiti τα οποία μάλιστα καλύπτουν τις τοιχογραφίες που υπάρχουν στους τοίχους του σχολείου.
Ένα επίσης σοβαρό πρόβλημα στο σχολείο μου είναι η έλλειψη επαρκών ικανών καθηγητών. Σχεδόν κάθε χρόνο, για μεγάλο χρονικό διάστημα, υπάρχουν ελλείψεις από καθηγητές οι οποίοι διδάσκουν βασικά μαθήματα (όπως μαθηματικοί, φιλόλογοι, φυσικοί κα). Συχνά περνούν πάνω από τρεις μήνες μετά την εκκίνηση της σχολικής χρονιάς. Μέχρι οι καθηγητές αυτοί να έρθουν στο σχολείο και όπως είναι φυσικό οι μαθητές έχουν τεράστια κενά. Ακόμη υπάρχουν περιπτώσεις καθηγητών που διδάσκουν από την αρχή της χρονιάς, με τρόπο που αδυνατεί να κρατήσει τη προσήλωση των μαθητών και αντιθέτως προκαλεί την αγνοιά τους. Έτσι οι μαθητές στρέφουν την προσοχή τους σε κάτι διαφορετικό από το μάθημα και μιλάνε, ζωγραφίζουν, φωνάζουν ακόμα και κοιμούνται. Μία λύση σε αυτό θα μπορούσε να είναι η αξιολόγηση των καθηγητών από τους μαθητές.
Το τελευταίο πρόβλημα που υπάρχει στο σχολείο μου είναι η έλλειψη επαρκών εργαστηρίων φυσικής και τεχνολογίας. Το σχολείο μας έχει περισσότερους μαθητές από ότι μπορεί να στεγάσει, ένα τμήμα χρησιμοποιεί το εργαστήριο φυσικής ως τη μόνιμη αίθουσα του κάτι που κάνει αδύνατη την εκτέλεση πειραμάτων σε εργαστήριο…
Οι παραπάνω συνθήκες εμποδίζουν το σχολείο από το να είναι διασκεδαστικό και/ή ελκυστικό για εμάς τους νέους και αντίθετα το καθιστούν βαρετό και κουραστικό. Για αυτό, πιστεύω πως τα σχολεία χρειάζονται, καλύτερες εγκαταστάσεις και πιο ενδιαφέροντα μαθήματα.»

Ταυτόχρονα πολύ ενδιαφέρον έχει και η άποψη του Αλέξανδρου 16 χρονών…

«Το σχολείο δεν πρέπει να είναι μονάχα ένας χώρος εκμάθησης. Ένας χώρος του οποίου τα στελέχη έχουν στο μυαλό τους μόνο τις άριστες επιδόσεις των μαθητών στις τελικές εξετάσεις. Οι μαθητές πασχίζουν και μάχονται για τους εν τέλει υποκειμενικούς και άρα μη ουσιαστικούς βαθμούς στο τέλος κάθε τετράμηνου, χάνοντας έτσι την σημασία της πραγματικής μάθησης. Το εκπαιδευτικό σύστημα έχει αποκτήσει εξεταστικοκεντρικό και όχι μαθητοκεντρικό χαρακτήρα, όπως θα έπρεπε. Εισάγοντας στα παιδιά την έννοια της βαθμοθηρίας, τους στερείται ο παιδευτικός χαρακτήρας του σχολείου, μέσω του οποίου τόσο οι μαθητές όσο και οι καθηγητές διευρύνουν τους πνευματικούς τους ορίζοντες.
Για να επιτευχθούν όλα αυτά όμως, απαιτούνται αλλαγές στο εκπαιδευτικό σύστημα. Θα πρέπει να συνδυάζεται αρμονικά η μάθηση με την καλοπέραση, η σοβαρότητά με το χιούμορ, και να ελαχιστοποιούνται τα διαγωνίσματα, ενώ παράλληλα είναι αναγκαίο να εκσυγχρονιστούν οι μέθοδοι διδασκαλίας μέσω της τεχνολογίας. Το σχολείο δεν είναι μόνο ένας κτήριο μάθησης, αλλά ένας χώρος που αποσκοπεί την μετατροπή των μαθητών από μικρά φύλλα σε τεράστια δέντρα, από μικρές πέτρες σε γιγάντια χτίρια. Πρέπει να αντιληφθούμε πως το σχολείο, πέρα από καλούς μαθητές, πρέπει να κάνει πλάθει και σωστούς ανθρώπους.»

Παράλληλα, όπως αναφέρει ο Δημοσθένης, 18 ετών απ’ τη Χαλκιδική: «Από την αρχαιότητα η παιδεία είχε καταλυτικό ρόλο στην ανατροφή των παιδιών. Με το πέρας του χρόνου ωστόσο το περιεχόμενο της μεταλλάχθηκε έχοντας αποκτήσει πλέον έναν όχι και τόσο παιδευτικό χαρακτήρα. Αυτός λοιπόν ο φαύλος κύκλος εγκλωβίζει τα παιδιά σε μια αγχώδη ζωή όπου όλα περιστρέφονται γύρω από το πως θα βγάλουν χρήματα στο άμεσο μέλλον προκειμένου να αυτοσυντηρούνται.
 Αρχικά ο αναχρονιστικός θεσμός των πανελληνίων εξετάσεων έτσι όπως έχει διαμορφωθεί στην σύγχρονη Ελλάδα δημιουργεί έναν διάχυτο προβληματισμό, μια ανησυχία για το τι θα γίνει εκείνες τις τρεις ώρες των εξετάσεων…. Τρεις ώρες οι οποίες θα κρίνουν την υπόλοιπη ζωή σου, το ποιος είσαι πολλές φορές ακόμα και την προσωπικότητα σου. Εύλογα συμπεραίνει κάνεις πως ο θεσμός αυτός θα ήταν αποτελεσματικό, αν όχι να καταργηθεί, να υπάρξουν σημαντικές αλλαγές σε αυτόν.
 Ένα άλλο θέμα το οποίο απασχολεί τους μαθητές είναι οι συνθήκες κάτω από τις οποίες γίνεται το μάθημα. Όπως είναι γνωστό πλήθος παιδιών στην Ελλάδα κάνουν μάθημα στα λεγόμενα προκατ (προκατασκευασμένα κτήρια από αλουμίνιο). Σε αυτές τις ακατάλληλες αίθουσες μαθητές περνάνε την σχολική τους χρονιά. Με απλά λόγια, το χειμώνα δεν μπορούν να ζεσταθούν και το καλοκαίρι «βράζουν». Κάτω από τέτοιου είδους συνθήκες αναρωτιέμαι «είναι δυνατόν να αποδώσει ένας μαθητής»?
Τέλος πρέπει να τονισθεί η σπουδαιότητα του εκπαιδευτικού! Το αν θα βρεθείς σε ένα σχολείο με άξιους καθηγητές οι οποίοι θα έχουν όρεξη και υπομονή να μεταλαμπαδεύσουν τις γνώσεις στα παιδιά είναι μεγάλο ζήτημα και πολλές φορές λαχείο. Μαθητές που ίσως αδυνατούν να στραφούν στην παρα-εκπαίδευση (στην περίπτωση όπου οι καθηγητές τους είναι ανεπαρκείς) είναι «καταδικασμένοι.» 

Τέλος πιο επίκαιρος είναι ο Γιάννης, 16 ετών απ’ τη Θεσσαλονίκη: «Οι μαθητές σύσσωμοι και οργανωμένοι διεκδικούμε το μέλλον μας. Ζητούμε: 1. Άμεσες προσλήψεις για να μην έχουμε κενά ακόμη μία χρόνια. 2. Προσλήψεις μόνιμου προσωπικού καθαριότητας 3. Περισσότερα ασφαλή και δωρεάν δρομολόγια για την μετακίνηση των μαθητών από και προς τις σχολικές μονάδες. 4. Κατάργηση του νομοσχεδίου για την παιδεία που περιλαμβάνει την τράπεζα θεμάτων. Αρνούμαστε ούτε να σκεφτούμε για κάμερες εντός των σχολικών μονάδων. Είμαστε αποφασισμένοι. Θα νικήσουμε, διότι ο αγώνας μας είναι δίκαιος.»

 Άλλες εξίσου σημαντικές απόψεις, πιο λακωνικά διατυπωμένες..

«Είναι απαραίτητος ο συστηματικός έλεγχος και η αξιολόγηση των  καθηγητών από αυτόνομο ( και τους μαθητές αλλά δεν μπορούμε να εγγυηθούμε την αντικειμενικότητα αυτού) και η αφαίρεση κόντρα μαθημάτων στην γ’ λυκείου»

«Είναι αναγκαία η ύπαρξη ψυχολόγων στα σχολεία» σύμφωνα με τον Παναγιώτη, 18 χρονών και η «επαναφορά του μαθήματος επαγγελματικού προσανατολισμού» σύμφωνα με την 15χρονη Ίριδα.

Πρέπει όλοι οι νέοι να έχουμε άποψη για το σχολείο μας, το εκπαιδευτικό σύστημα μας, την κοινωνία μας, την χωρά μας, τον κόσμο μας. Μόνο με το δικό μας ενδιαφέρον και συμμέτοχη μπορεί να επέλθει (όσο και μικρή και ανεπαίσθητη είναι στην αρχή) η Αλλαγή…

Επιμέλεια κειμένου – Κωνσταντίνος Γιαντσελίδης και Θάνος Φούφουλας.