Ένας διαφορετικος τροπος ζωης
Γράφει το μέλος της ομάδας ελεύθερης έκφρασης νέων “Change The World Gr”Δημοσθένης-Χρήστος Ξεφτέρης
Υπάρχουν ορισμένες δραστηριότητες οι οποίες θεωρούνται δεδομένες για τους περισσότερους, ακόμη και το πιο απλό πράγμα όπως το να πάει κάνεις μια βόλτα η να κάνει έναν καφέ, για μια μερίδα του πληθυσμού δεν νοείται ως κάτι εύκολο. Τα άτομα με αναπηρία (οποιασδήποτε φύσεως) αντιμετωπίζουν καθημερινά προβλήματα στα οποία καλούνται να ανταπεξέλθουν.
Η κοινωνική τους απομόνωση δεν είναι λύση, έχουν τα ίδια δικαιώματα με
όλους τους ανθρώπους, είναι μέλη της κοινωνίας μας και καθήκον της πολιτείας
είναι η μέριμνα για τα άτομα αυτά ώστε να έχουν μια ποιότητα ζωής. Βασικά
θέματα όπως η χρήση της συγκοινωνίας, η πρόσβαση στις υπηρεσίες, η οικονομική
αυτονομία ακόμα και η μετάβαση στην θάλασσα το καλοκαίρι είναι που απασχολούν τα
άτομα αυτά. Θα μπορούσε άραγε ένας άνθρωπος με κινητικά προβλήματα να
επιβιβαστεί σε ένα λεωφορείο; Όπου ούτε ράμπες υπάρχουν ώστε να διευκολυνθεί
προς την είσοδο του, ούτε υπάρχει αρκετός χώρος εντός του λεωφορείου
(στενότητα). Στο τομέα των υποδομών αναρωτιέται κάνεις αν υπάρχουν οι κατάλληλες
σημάνσεις πεζοδρόμιων (ειδικά πεζοδρόμια ώστε τα άτομα με προβλήματα όρασης να
είναι σε θέση να κυκλοφορούν μόνοι τους), καθώς και ηχητικά μηνύματα στους φωτεινούς
σηματοδότες με σκοπό να διασφαλίζεται η σωματική ακεραιότητα των πεζών.
Σε ό,τι αφορά τον εργασιακό τομέα οι διακρίσεις είναι συχνές. Εργοδότες
αποφεύγουν συστηματικά και σκόπιμα να προσλάβουν στην δουλειά άτομα με κάποια αναπηρία
με αποτέλεσμα την αποθάρρυνση σχετικά με την εύρεση εργασίας και την
συναισθηματική κατάπτωση. Ακόμα και σήμερα, στην εποχή του Κορωνοϊού, παρά την ευρεία
αλλά ωστόσο παροδική διάδοση της τηλεργασίας το εργασιακό μέλλον των ατόμων αυτών
καθίσταται αβέβαιο. Έπειτα από την επιστροφή στην κανονικότητα, δεν εγγυάται κανένας
πως τα άτομα με αναπηρία θα εξακολουθούν να εργάζονται με την μέθοδο της τηλεργασίας,
είναι πολύ πιθανόν να μείνουν άνεργοι ξεκινώντας εκ νέου μια ψυχοφθόρα
διαδικασία αναζήτησης εργασίας. Ακόμα δεν είναι λίγες οι φορές όπου στις
διαπροσωπικές σχέσεις οι διακρίσεις υφίστανται και μάλιστα με άσχημο τρόπο, με
την κοινωνία να μην φροντίζει ώστε να έχουν όλοι ίσες ευκαιρίες…
