Είμαι παιδι!
Θέλω να παίξω!
Θέλω να τρέξω!
Θέλω να φωνάξω!
Θέλω να ΖΗΣΩ..
ΕΙΜΑΙ ΠΑΙΔΙ..
Η λέξη παιδί είναι ουσιαστικό και σύμφωνα με την γλώσσα μας σημαίνει, νεαρό άτομο μικρής ηλικίας, συνήθως ανάμεσα στην βρεφική και την εφηβική ηλικία, που η σωματική και πνευματική του ανάπτυξη δεν έχει ολοκληρωθεί. Στις μέρες μας δυστυχώς ξεχνάμε ότι έχουμε υπάρξει και μείς οι ίδιοι παιδιά και μένουμε άπραγοι μπροστά στην παιδική εργασία. Η πράξη αυτή μπορεί να χαρακτηριστεί εγκληματική!
Παιδιά, από την ηλικία των 7 ετών στερούνται το αυτονόητο, το παιχνίδι τους για να κερδίσουν είτε ένα μεροκάματο, είτε σε άλλες τραγικότερες περιπτώσεις "να μάθουν τη δουλειά..".
Δε λέω θλίβομαι πραγματικά που δεν μπορώ να βοηθήσω όλα τα παιδιά που είναι στα φανάρια, όλα εκείνα τα παιδιά που είναι στις οικοδομές, όλα εκείνα που γυρνάνε ως μικροπωλητές.. Και θα με ρωτήσετε και που τους δίνεις χρήματα, τι καταφέρνεις; τους σώζεις; Όχι! Δεν τους σώζω! Ξέρω ότι τα χρήματα που εισπράττουν τις περισσότερες φορές πάνε σε κάποιον άλλον, ξέρω ότι κάποιοι τα θέλουν για "τη δόση τους". Αλλά μερικά από αυτά τα παιδιά βλέπεις ότι εκτιμούν αυτή τη κίνηση. Καταλαβαίνουν ότι μέσα σε αυτόν τον κόσμο ίσως κάπου-κάπου να υπάρχουν και άνθρωποι.. Να υπάρξει κάποτε και ένας ήλιος που θα ανατείλει για αυτά!
Εκτός όμως από αυτά τα παιδιά που είναι αναγκασμένα για να εξασφαλίσουν τα προς το ζην, υπάρχουν τα παιδιά που δουλεύουν χωρίς να υπάρχει η πιθανότητα να πληρωθούν. Είναι τα παιδιά που δουλεύουν κοντά στους μπαμπάδες, τους θείους, το σόι γενικά για τις "ανάγκες" της επιχείρησης. Θα μου πείτε σιγά τη δουλειά που κάνουν.. Και θα σας απαντήσω ότι αυτά τα παιδιά σηκώνονται από τις 05.30 το πρωί έχουν - δεν έχουν σχολείο, φορτώνουν - ξεφορτώνουν αμάξια και φορτηγά, μεταφέρουν επικίνδυνα βαριά αντικείμενα χωρίς τον απαραίτητο εξοπλισμό που έχουν οι μεγάλοι. Φυσικά δεν έχουν αργίες, Κυριακές και γιορτές και κάθε νύξη από μέρους τους προς ένα τουλάχιστον χαρτζιλίκι, προκαλεί στιγμές γέλιου για τους υπόλοιπους..
"Μα δε δουλεύει.. το πατέρα του βοηθάει.." Ίσως και η πιο ειρωνική φράση που έχω ακούσει στη ζωή μου. Αν δεν είχα δει όλο το background θα έλεγα πως είχαν δίκιο αλλά αυτό ήταν βάναυσο! Ο μικρός είχε κάνει όλη την διαδικασία του έργου (είχε τρέξει, είχε περάσει καλώδια, είχε σκαρφαλώσει, είχε δει μην τους χτυπήσει το ρεύμα κατά την διάρκεια της εργασίας, δεχόταν τα επικριτικά σχόλια) και όλα αυτά αγόγγυστα χωρίς πληρωμή, χωρίς χαρτζιλίκι, χωρίς καλές συνθήκες εργασίας, χωρίς σεβασμό από τον ίδιο του το γονιό στους 40°C. Αυτό δεν ήταν παιδί; Δεν είχε τις ίδιες ανάγκες και τα ίδια θέλω με τα παιδιά της ηλικίας του; Και όμως παρέμεινε εκεί να κλαίει και να πονάει από μέσα του.. Μάλλον είχε μάθει έτσι και το χε μάθει καλά!
Και σε ρωτάω εσένα τώρα, φίλε αναγνώστη : το να γυρίσουμε και μείς τη πλάτη μας σε όλα αυτά τα παιδιά ενώ ήμασταν και μείς κάποτε παιδιά, είναι λύση; Σε μας θα άρεσε; Μπείτε στη θέση τους! "Φορέστε τα παπούτσια τους..!" Είναι παιδιά! Όπως ήμασταν όλοι παιδιά.. Και όπως όλοι μας κουβαλάμε μέσα μας εκείνο το τρελοκόριτσο /το τρελό αγόρι που ήξερε να παίζει! Ήξερε να μην συμβιβάζεται! Ήξερε να ΖΕΙ..!!!
