Ταχυτητα για την ζωη
Το κείμενο αυτό είναι αφιερωμένο στους νέους και τις νέες που έχασαν την ζωή τους πίσω από το τιμόνι...
Ο εθισμός στην σύγχρονη εποχή έχει πολλές μορφές, αλκοόλ, ναρκωτικά και το τσιγάρο είναι οι πιο κοινές μορφές του. Υπάρχει βέβαια μια διαφορετική, πολλές φόρες θανάσιμη μορφή, η ταχύτητα. Ο γλυκός ήχος της τουρμπίνας που σπουλάρει, οι καρφωτές ταχύτητες και το «γεμισμένο» κοντέρ είναι ένα δείγμα αυτού του εθισμού. Αυτή η αδρεναλίνη της ώρας οπού γεμίζει το γκάζι για κάποιους είναι ανεκτίμητη, είναι η διέξοδος από την πραγματικότητα, η ελευθερία η όποια σου δημιουργεί πληρότητα. Για πολλούς είναι δύσκολο να αντιληφτούν την συγκεκριμένη ευχαρίστηση που προσφέρει είτε το αυτοκίνητο είτε η μηχανή…
Υπάρχει όμως και εκείνη η στιγμή, η μοιραία, η στιγμή της στραβοτιμονιάς η ενός ζώου το οποίο μπορεί να πεταχτεί στο δρόμο και όλα να σβήσουν. Αυτή στιγμή μπορεί να στερήσει μια ανθρωπινή ζωή. Έτρεχε είπαν, είχε απενεργοποιήσει το σύστημα ηλεκτρονικού ελέγχου ευστάθειας (ESP) ! Η πλειονότητα δεν υπολόγιζε την ζωή, εκείνη την ώρα ήταν μονό η ταχύτητα και ο εαυτός τους. Μια σχέση περάν της λογικής η όποια απαλύνει προς στιγμήν την πίεση και τον καταναγκασμό που ίσως νοιώθουν τα άτομα που δέψανε για την ταχύτητα.
Από επιστημονικής άποψης, όταν γίνεται αντιληπτός ο κίνδυνος, ο οργανισμός μας απελευθερώνει αδρεναλίνη. Αυξάνεται ο καρδιακός παλμός, η αρτηριακή πίεση και ο ρυθμός της αναπνοής. Τα όργανα και οι μύες αρματώνονται και οξυγονώνονται. Πολλά άτομα θεωρούν αυτήν την αίσθηση απολαυστική, όπως το ρίγος και η συγκίνηση που προσφέρει το τρενάκι του λούνα Παρκ ή τον ενθουσιασμό και το τρόμο ακριβώς πριν από μια πτώση «παρά πέντε». Η αδρεναλίνη είναι στενά συνδεδεμένη με την ντοπαμίνη, ένα νευροδιαβιβαστή που προάγει το αίσθημα της ευεξίας, της παρακίνησης και της απόλαυσης. Όμως η τυπασμένη είναι συνιστώσα και στον εθισμό. Έτσι, δημιουργούνται αιχμές για τη δυνητική απόλαυση και την εθιστική φύση της έξαψης από απελευθέρωση αδρεναλίνης.
Ως μέσο εκτόνωσης για μερίδα του πληθυσμού είναι πολύτιμο, άλλοι βεβαία το θεωρούν ως κάτι ανούσιο και επικίνδυνο . Επικίνδυνο ναι πράγματι είναι, ωστόσο για τους λάτρεις της ταχύτητας είναι ένα ρίσκο προς την απόλαυση. Συμφώνα με τους ειδικούς το αυτοκίνητο ελέγχεται μέχρι τα 120 χιλιόμετρα την ώρα, από εκεί και περά οποιοσδήποτε ελιγμός η φρενάρισμα μπορεί να αποβεί μοιραίο. Ας μην ξεχνάμε πως υπάρχουν και άλλες διέξοδοι, που αφενός μπορεί να μην ακούγονται τόσο συναρπαστικές, αφετέρου προσφέρουν μια στοιχειώδη ανακούφιση. Θα αναρωτηθεί όμως κανείς αν είναι αρκετή; Όχι σαφώς και δεν είναι, αξίζει όμως να παίζεις την ζωή σου κόρωνα γράμματα για το γκάζι; Αν πάραυτα είναι δύσκολο να ελεγχθεί αυτή η εξάρτηση από την ταχύτητα, υπάρχει η λύση της πίστας. Ένας χώρος ειδικά διαμορφωμένος για να αναπτύσσονται μεγάλες ταχύτητες με ασφάλεια (σίγουρα μεγαλύτερη από το να είσαι σε έναν κοινό δρόμο).
Όλα χρειάζονται ένα μετρό στην ζωή, αυτό το μέτρο θα σε σώσει. Το γκάζι ναι είναι γλυκό και η αδρεναλίνη της στιγμής αξιολάτρευτη, κάποιος όμως σε περιμένει να γυρίσεις σπίτι. Όσο και να σε ενθουσιάζει η ταχύτητα, σκοτώνει, είναι δύσκολο να το ελέγξεις αλλά αξίζει έστω να προσπαθησεις.
Γράφει το μέλος της ομάδας ελεύθερης έκφρασης νέων “Change The World Gr” Δημοσθένης Ξεφτέρης.
